fb Rozdział XLV: Bunt Charny - SegeWorld | Kamil "Sege" Sobik

Strona wykorzystuje ciasteczka by świadczyć usługi na najwyższym poziomie Polityka prywatności

Rozumiem
image

Rozdział XLV: Bunt Charny

30 marca 2020
Pobierz w formacie PDF

Czekali na smoki w najszerszym miejscu, gdzie sufit był położony najniżej. Kiedy maszerowali do tego miejsca, Tyris odezwała się do panny Aberville i rycerza z Keventry.

– Charna, musisz pokazać tym smokom, że ucieczka górą odpada. Gdy się pojawią, strzelasz bez rozkazu. Mają nie dostrzec sufitu przez twoje strzały. Notril, ja zaatakuję pierwsza, kiedy smoki będą leciały na wysokości naszych mieczy. Zatrzymam je i twoi krzyżowcy dokonają szturmu. Gdy raz upadną, mają więcej nie powstawać.

– Tak jest! – odparli jednym chórem Charna i Notril.

Tyris żwawo na swoim rumaku wystąpiła przed szereg. Wykonywała to mechanicznie, próbując zapomnieć o przerażeniu, które pęta jej ruchy. Wie, że teraz jest na oczach wszystkich żołnierzy. Jeśli którykolwiek z nich choćby przez moment zobaczy jej zwątpienie, wszyscy uciekną.

– Moi kochani! Przemawiam do was jako królowa, ale przede wszystkim jako jedna z was. Dzisiaj w tym dniu położymy kres tyranii, która próbuje wydusić z nas to, co mamy najcenniejszego w sobie. Wolność! Te bestie, które nami zawładnęły, próbują nas zniewolić, a następnie zniszczyć. Ale zapomnieli o jednym – kontynuowała królowa Lockenhole. – Nie jesteśmy ludem, którym można pomiatać. – Wyciągnęła miecz. – Jesteśmy Erathianami. Ludem, który do ostatniego żołnierza będzie walczył o swoją wolność. Smoki rozpoczęły wojnę, lecz to my ją zakończymy. Tu i teraz!

Charna krzyknęła bojowo na całe gardło. Podobnie zrobił Notril, a wraz z nimi okrzyk wydobył się z chóru tysiąca gardeł gotowych do walki. Przez chwilę ryki smoków ucichły, ustępując miejsca głośniejszym krzykom żołnierzy.

Wygramy to jednogłośnie – pomyślała Charna, z niecierpliwością czekając na skrzydlate bestie. Wiedziała, że jeśli zakrzyczeli ryk smoków, to nie są one wystarczająco blisko, by rozpocząć ostrzał.

– Bełty na kusze. – Na rozkaz Charny wszyscy kusznicy jak jeden mąż nałożyli bełty na swoje bronie. – Gdy wydam rozkaz ostrzału, nawalacie w nie bez chwili wytchnienia. Mają nie dostrzec sufitu.

Czekając, Charna przypatrzyła się mieczowi Tyris. Jak potężny miecz ona musi mieć w swoich rękach? Zastanawiała się. Czytała o dwóch mieczach, które tak lśniły i to nawet w ciemności. Te miecze zaginęły w Rozliczeniu, a jedynymi ich posiadaczami byli Gelu oraz Kilgor. Tak więc, skąd ona go posiadała? Nie domyśliła się odpowiedzi, ale chyba tylko dzięki temu mieczowi żołnierze uwierzyli w słowa królowej. Co prawda nie widziała w nim nic wyjątkowego oprócz tego, że był prezentem od jej ojca i mimo że już wiele przeszedł, nie znalazła się na nim żadna rysa. Chociaż dbała o niego tak starannie, jak tylko mogła, to nie dałaby rady uchronić go przed jakimiś pęknięciami. A tu ani rysy. Podobnie było z mieczami, halabardami, bełtami czy lancami pozostałych jednostek. Kowale mieli dużo pracy, by przygotować żołnierzom odpowiedni oręż na czas. Wiele z broni nie było jeszcze używanych, a pokrywały je  niebieskie runy. Również i na jej ostrzu znajdował się taki wzór runiczny, podobnie jak na broni Notrila czy innych żołnierzy, którym udało się zbiec do podziemi w trakcie Rozliczenia. Zatem kowale albo magowie musieli je żłobić także przed Rozliczeniem. Nie wiedziała, co oznaczały, bo zostały wyryte w dawno nie używanym języku. Wcale by się nie zdziwiła, jeśli byłby to język starożytnych. Może i oręż ten wyglądał majestatycznie z niebieskimi runami, ale czy będzie wystarczający na smoki? Charna wyraziła swoje wątpliwości w trakcie narady. Tyris i Notril lekko się zaśmiali, po czym królowa odpowiedziała:

– Charno, może i wiele już przeżyłaś, ale wciąż brakuje ci wiedzy o podstawach rycerskiego rzemiosła. – Nie znosiła, kiedy robiono z niej młokosa, ale przetrawiła tę zniewagę. – Każda broń wykuta w kuźni trafia później do kapłanów w klasztorze, by rzucili oni na nie zaklęcia modlitwy oraz pogromcy. Dlatego te miecze później nadają się do walki ze smokami, behemotami, tytanami czy hydrami.

Słyszała o zaklęciu magii ognia, ale się nie spodziewała, że jest ono używane wśród Erathian, którzy słynęli z opanowanej do perfekcji magii wody. Chwilę później przypomniała sobie o druidzie imieniem Coronius, który na początku swojej kariery magicznej służył w Erathii, nim odszedł do Avlee. To on bardzo dobrze poznał to zaklęcie i zaklinał wiele ostrzy w królestwie ludzi, a już na pewno wszystkie w Steadwick przechodziły przez ręce jego i jego uczniów, którzy przejęli obowiązki kapłana, gdy ten odszedł do królestwa elfów.

Odgłosy skrzydeł wyrwały Charnę z zamyślenia. Bestie są już coraz bliżej.

– Trzymać szyk! – Rozkazała królowa, widząc, że przerażenie ogarnia konie kawalerzystów oraz ich jeźdźców. Kusznicy oraz krzyżowcy nie byli pod tym względem lepsi.

Smoki pojawiły się na horyzoncie. Pokonały niższą część sufitu i gdy to zrobiły, chciały osiągnąć z powrotem ten sam pułap.

– Ognia! – rozkazała dziewczyna, a w powietrze wystrzelone zostało mnóstwo bełtów, zakrywając sufit.

Widok wielkich bestii przeraził kawalerzystów i krzyżowców. Tyris wiedziała, że kolejny ruch należy do niej. Dzięki strzałom kuszników smoki leciały na niższym pułapie, osiągalnym dla kawalerzystów.

– Lance do przodu! – Treningi Tyris nie poszły na marne. Ostre niczym piki lance wystawały sprzed głów koni, które widząc odważną postawę swojego królowej, poczuły płynącą w ich krwi chęć zwycięstwa. Jeszcze nie rozkazała szarżować na smoki. Nie były dostatecznie blisko, a siła ostrzału Charny skutecznie dziesiątkowała liczbę stworów. Czuła przerażenie, widząc liczbę lecących na nich bestii. Naliczyli ich ze czterdzieści, dwa razy więcej niż podczas ataku na Killdare.

– Modlitwa! – Wymachiwała ręką, pobudzając swoją manę do rzucenia czaru. Nad głowami wszystkich żołnierzy pojawiła się niebiańska łuna, z której wyłonił się biały promień wlewający w jej żołnierzy dodatkowe siły, większą zręczność w obronie oraz szybkość wykonywanych ruchów.

Potwory nie dawały za wygraną i mimo wielkich strat pewnie parły na ludzi, chcąc złupić ich zbroje i miecze oraz zjeść ich jako dobre mięso.

Bestie nighońskie były już wystarczająco blisko, by je zaatakować.

– Szarża! – krzyknęła Tyris.

Postawa królowej motywowała kawalerzystów, którzy nie chcieli ustępować jej nawet na kłus. Panna Lockenhole nie miała lancy ze sobą, ale gdy wyciągnęła miecz i jasna łuna znowu rozdarła ciemności panujące w tunelach, smoki zaczęły panikować. Niektóre z nich zatrzymały się, nie wiedząc, w którą stronę mają lecieć. Gdyby nie ich inne bestie lecące za nimi, na pewno by zawróciły.

Córka Lorda Aberville dostrzegła, że bitwa przebiega po ich myśli, mimo na szybko zaplanowanej strategii. Kusznicy strzelają z tak wielką intensywnością, że sama się zastanawia, kiedy oni ładują swoje bronie. Chciała znaleźć się w środku bitwy i wraz z Tyris powalić jakiegoś smoka. Musiała jednak wyczekiwać momentu, w którym jej królowa zaatakuje, żeby przenieść siłę ostrzału, na lewą flankę.

– Pełny ostrzał prawe skrzydło wroga – wskazała punkt swoim kusznikom. Oczami wyobraźni widziała dziesiątkowane oddziały smoków, do których jeszcze nie doleciały strzały. Po chwili wyczekiwania pierwszy ostrzał doleciał do prawego skrzydła smoczej armii.

– Krzyżowcy, ochrona kuszników, jazda! – Krzyżowcy przebiegli przed kuszników, którzy wystawili tarcze przed siebie, a na ich wierzchach postawili miecze.

Jeszcze przed wyruszeniem Charna z Notrilem zastanawiali się, w jaki sposób krzyżowcy powinni walczyć ze smokami, gdyż po raz pierwszy w historii odbędzie się to bez aniołów i gryfów. Teraz nawet kapłani nie uczestniczyli w bitwie, by odwrócić uwagę. Krzyżowcy mieli atakować bestie wyłącznie, kiedy te osiądą na ziemi. Odział krzyżowców podzielono na dwudziestoosobowe grupy, które miały za zadanie skupić się na jednym smoku. Każda taka grupa dwie jeszcze mniejsze, z których jedna skupiała ogień smoków na sobie, a druga atakował, korzystając z ich nieuwagi. Jeśli bestie ponownie próbowałyby wzbić się w powietrze, wówczas kusznicy mieli je przed tym powstrzymać. Choć łuski smoków z natury są twardsze niż tarcze jednostek, to gdy ostrza i tarcze są wzmocnione pogromcą i modlitwą, to uzyskują podobny stan, który sprawia, że pociski odbijają się od tarcz. Była to inna z zalet wykorzystanych zaklęć, pozwalająca chronić rycerzy przed przypadkowym ogniem własnych jednostek. Strzały te nie są w stanie zabić smoków, ale osłabią je w walce z krzyżowcami. Kiedy bestie osiądą na ziemi, krzyżowcy zaczną je atakować po nogach. Wiedzieli, że smoki nie będą bezczynnie patrzeć i spróbują ich spalić. Każdy ze smoków musiał mieć obstawę dwudziestu ludzi, żeby żaden z nich nie przyleciał z pomocą swojemu kompanowi. Zależało im, żeby jak najwięcej smoków osiadło na ziemi, gdyż z niej mogli walczyć jak równy z równym. Im więcej smoków jest w powietrzu, tym większe zagrożenie, że spalą krzyżowców. Nawet jeden smok potrafi narobić zamieszania wśród oddziału dwudziestu krzyżowców. Dlatego Charna uzgodniła z Notrilem, że na zmianę będą rzucać zaklęcie uleczenia, gdy smoki będą próbowały ogniem się przedrzeć przez tarczę rycerzy. Wielu z nich zostanie oparzonych i właśnie wtedy będą ich leczyć magicznie. Była wdzięczna Rionowi, że tego ją nauczył.

– Kontynuować ostrzał! Kiedy zaatakujemy smoki, strzelacie według planu! – oznajmiła Charna kolejnemu rangą dowódcy, jednocześnie przekazując mu dowodzenie nad oddziałami, a sama pogalopowała do Notrila. Lepiej się czuła, trzymając miecz ojca w dłoni niż kuszę.

Notril nie krył zdziwienia, kiedy dziewczyna pojawiła się obok niego, ale podobnie jak ona uznał, że jej miejsce jest wśród krzyżowców.

– Gotowa?

– Nawet nie wiesz jak bardzo. – Wyciągnęła miecz z pochwy.

– Do ataku! – krzyknął Notril, który wraz z Charną ruszył na smoki. Krzyżowcy nie zostawali w tyle.

5 1 vote
Article Rating

Strony: 1 2 3

Subscribe
Powiadom o
guest
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
0
Would love your thoughts, please comment.x